Wat is dat toch een mooi woord, in het Italiaans: “cantautore”, zo noemen ze daar mensen die liedjes schrijven en ze zelf zingen en de Toscaan Ivan Francesco Ballerini is er daar eentje van. Eentje zonder een al te grote naam weliswaar, maar zonder twijfel iemand die verdient gehoord te worden. Ik denk dat dat met deze themaplaat, waarvan je de titel vertaalt als “Gek Paard”, of in het Engels “Crazy Horse”, wel eens zou kunnen gaan gebeuren. Het was de gelijkenis tussen de gebeurtenissen van het eind van de 19de eeuw -waarbij de Native Americans in groten getale van hun moedergronden verdreven of helemaal uitgeroeid werden- en wat vandaag gebeurt met de vluchtelingenstroom vanuit het Afrikaanse continent naar Europa en de manier waarop Europa daar mee omgaat, die Ballerini ertoe aanzetten daar een liederencyclus rond te maken.

Dat die vandaag tot bij ons komt via de geprezen huizen Radici en Xango, zal enerzijds geen toeval zijn en kan anderzijds nauwelijks voldoende toegejuicht worden. Ivan begon aan dit avontuur zonder enige ervaring, maar gewoon vanuit het aanvoelen dat het tijd was om het te wagen en vanuit de nood om te schrijven over wat hij zag gebeuren en vanuit zijn passie voor de verhalen over Crazy Horse en Red Cloud, de legendarische Indianenleiders. De een een krijger, die men ondanks vele pogingen, nooit klein kreeg, de ander een geboren politicus, een man van het overleg, die op veel plaatsen en veel momenten de grondlegger was van de pacten en overeenkomsten, die gemaakt hebben dat er, ondanks alle aangerichte slachtingen, toch nog mogelijkheden tot overleven overbleven. Hij had in korte tijd geleerd de taal van de “Witte Man” leren spreken en dat maakte hem eigenlijk onoverwinnelijker dan Crazy Horse. Deze laatste geeft de plaat haar titel en Red Cloud wordt geëerd middels de song “Vecchio Fumo”, de Indiaanse naam van zijn oom langs moederszijde en die twee songs vormden eigenlijk het startpunt voor de liederencyclus, die nu deze plaat geworden is.

Met de hulp van Alberto Checcacci, een bevriende muzikant met studio-ervaring, werkte Ivan de volledige cyclus uit en componeerde nog liederen over een Sioux-meisje (“Ragazza Sioux”), over de medicijnman (“Lo Sciamano”), over reigerveren (“Penne d’airone”), Sierlijke Uil (“Gufo Grazioso”) en “gevlekte staart” (“Coda Chiazzata”), figuren waar we ons allemaal wat kunnen bij voorstellen en hij schreef een heus Navajo-gebed (“Preghiera Navajo”). Alberto zorgde voor de inkleuring en de fijne arrangementen, terwijl tussendoor ook nog een erg mooie videoclip gedraaid werd, die bij de single “Gufo Grazioso” hoort en geregisseerd werd door foodfotograaf Nedo Baglioni. Dat alles samen levert een hoogst beluisterbare, originele plaat op, een “labour of love”, die uitblinkt in eenvoud en die, omwille van de heel aparte insteek een groot publiek verdient.

(Dani Heyvaert)